Hongerig in Hongarije

Lieve allemaal,

Een blog bijhouden blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, door alle drukte valt het niet mee om wat tijd te vinden om achter de computer te duiken!

Vanaf Milaan ben ik naar Genua door gereisd (met tussendoor een dagje strand in het Cinque Terre kustgebied) en daar vandaan op de nachttrein richting Boedapest gestapt. Het idee was om tussendoor nog richting Zwitersland te trekken om daar Danielle op te zoeken die net naar Geneve is verhuisd maar dat werd geen succes... dure dure tickets en een lange reis om vanaf Zwitserland weer richting Hongarije te komen. Bij deze nogmaals: Daan, sorry! Hoop dat we met de meiden snel bij je langs kunnen komen!

De laatste dagen in Italie wat rustiger aan gedaan en meer van de zon, zee en lekkere pizza's en pasta's genoten. De nachttrein naar Hongarije was wel een hele beleving, een korte trein met allerlei kleine hokjes waarin drie of vier mensen konden slapen (met stapelbedden van drie bedden boven elkaar, degenen die op de bovenste sliepen moesten vooral niet te lang zijn). Ik deelde mijn hokje met een Hongaars gezinnetje dat ontzettend lief voor me was maar alleen Hongaars spraken, dus veel kaas kon ik er niet van maken. Midden in de nacht word je een aantal keer wakker gemaakt wanneer je de grens met Slovenie en Kroatie over gaat, dan staat de plaatselijke douane opeens in de trein: BORDER CONTROL, PASSPORT! Erg veel slaap krijg je dus niet maar tegen de tijd dat het weer licht wordt heb je een mooi uitzicht over het Hongaarse platteland.

Inmiddels dus in Boedapest aanbeland om naar het Szige-festival te gaan. Net boodschappen gedaan bij een supergrote supermarkt om onder andere een tent en proviand in te slaan. Ben heel benieuwd hoe het festival daar is! Hoop van de week nog even een stukje verder te kunnen schrijven en álsnog wat foto's erbij te kunnen plaatsen.

Hoop dat thuis ook alles goed gaat, vind het in ieder geval leuk om jullie reacties te lezen vanuit alle uithoeken van Europa!

Liefs, Rian

La Dolce Vita

Lieve allemaal,

Het is alweer een aantal dagen geleden sinds ik voor het laatst iets geschreven heb... sinds ik in Italie ben aan gekomen heb ik maar weinig (werkende) computers gezien. Wel is er een hoop gebeurd in de tussentijd, dus ik ga proberen om het enigszins samen te vatten allemaal!

Vanuit Barcelona ben ik op de boot gestapt naar Civitavecchia, een klein dorpje aan de westkust van Italie vanwaar je makkelijk de trein kunt pakken naar Rome. De boot zou 's nachts varen dus feitelijk kom je er alleen om te slapen; ik verwachtte er weinig van. Eenmaal aangekomen in de haven van Barcelona bleek dat het 'veerpontje'naar Italie een behoorlijk uit de kluiten gewassen cruiseship was. Niet verkeerd! Op de boot was ik een van de weinige toeristen, dus binnen enkele uren werd ik een soort bezienswaardigheid voor de vele Italiaanse en Spaanse mensen aan boord. Veel mensen kwamen naar me toe om een praatje te maken, waardoor ik heel diep moest graven naar de paar woorden Italiaans en Spaans die ik ken aangezien niemand een woord Engels sprak. Na deze gezelligheidspraatjes heb ik vooral veel bijgeslapen op de boot en voor ik het wist meerden we aan in Civitavecchia. Daar aangekomen ontmoette ik twee Nederlandse jongens die net als ik aan het interrailen waren. Dirk en Olivier hadden geen idee waar ze naar toe gingen dus besloten ze achter mij aan te hobbelen naar de camping even buiten Rome. Daar aangekomen konden we een bungalow krijgen (sjieke naam voor een doodgewone stacaravan) en een goedkope pizza. Die avond op de camping gebleven en een heel gevarieerd internationaal gezelschap ontmoet. Een groepje jongens uit Australie, een paar meiden uit Duitsland, een meisje uit Brazilie, twee jongens uit Engeland, een hele groep Nederlanders en last but not least een paar Turkse jongens waarvan een z'n gitaar had meegebracht en een boek vol songteksten. Je kunt wel raden welke kant dit verhaal op gaat... binnen no time zat Arda (zo heette hij) zo'n beetje alle nummers uit z'n map te spelen en heb ik m'n keel schor gezongen bij Oasis, The Eagles, The Fugees en veel veel meer. Een gezellige avond, maar de volgende dag was het tijd om eens Rome te gaan ontdekken. Met Dirk en Olivier op pad gegaan en alle toeristische trekpleisters opgezocht bij een temperatuur die aardig richting de 40 graden op liep. Het Colosseum, Forum Romano, de Trevi-Fontein en niet te vergeten: het Vaticaan. Van het Vaticaan was ik het meest onder de indruk, het begon al met de grote muren die je door moet om binnen te komen en de (belachelijke) outfits van de Zwiterse Garde. Helaas had ik er niet aan gedacht om een extra vestje en legging mee te nemen, dus jaja... Rian mocht het Vaticaan onder geen beding in met haar hemdje en rokje. Jammer! De volgende dag weer terug gegaan met Phill, een Aussie die ik in de tussentijd ook op de camping had ontmoet en alsnog de Sint Pieter op gegaan en het museum in geweest om de Sixtijnse Kapel te bewonderen.

Na een paar geweldige (en warme) dagen in Rome werd het tijd om weer op pad gegaan dus besloot ik met Phill door te trekken naar Florence. Onderweg ontmoetten we Jesse, een Canadese jongen die ook gezellig bleef plakken. Dat is waarschijnlijk het leukste van in je eentje reizen; veel mensen doen het (veel meer dan ik van te voren had gedacht) dus als je onderweg mensen ontmoet waar je het goed mee kunt vinden is het net zo gezellig om samen verder te reizen!

Dit is het helaas voor nu, het internetcafe in Milaan waar ik nu zit gaat sluiten en de eigenaar begint al aardig zenuwachtig te doen... voor nu dus, to be continued!

Liefs, Rian

CAMPEONES DEL MUNDO!!!

Buenas dias a todos, zoals beloofd: nieuws vanuit Barcelona!

Met de trein van Perpignan in Frankrijk naar Port Bou in Spanje was een mooi stuk, zo door de Pyreneën en langs de kust. Op de grens lopen er controleurs door de trein om de paspoorten van iedereen te checken. Op het station in Port Bou kwam ik twee nederlandse jongens tegen, twee mafkezen uit Amsterdam. Ze waren van plan geweest om met de fiets in het vliegtuig naar Marseille te stappen, en daar vandaan richting Spanje te fietsen. Dat plan ging alleen mooi niet door, omdat ze zich hadden vergist in de datum op hun vliegtickets en zodoende een dag te laat op het vliegveld stonden. Héél handig, jongens... Gelukkig konden ze met een van hun ouders meerijden naar Avignon en daarvandaan waren ze naar Montpellier gefietst, toch best een eind. Daar vandaan waren ze op de trein gestapt met het idee om in Figueres (in Spanje, een stukje boven Girona) uit te stappen en weer verder te gaan fietsen. Tot aan Figueres had ik dus even wat nederlandse aanspraak, dat was wel even lekker na een paar dagen een mix van Engels, Frans en Duits te hebben gesproken. In Figueres de Amsterdammers uitgezwaaid en veel succes gewenst, en vervolgens in slaap gevallen tot ik bijna in Barcelona was.

Even over achten stond ik op station Passeig de Grácia. Omdat dit voor mij de eerste keer is dat ik in Barcelona ben, was ik natuurlijk zo gedesoriënteerd als wat. Zomaar op goed geluk een kant op gelopen en zowaar stond ik opeens tegenover de huizen van Gaudí. Dit leek de goede kant op te gaan. Snel een kaart van de stad gekocht en richting de Plaça Catalunya gelopen. Omdat ik niet meer van tevoren op internet had kunnen kijken om te zien waar ik een beetje betaalbaar, leuk en centraal gelegen hostel kon vinden, belde ik naar huis om m'n ouders maar even lastig te vallen met die vraag. Van hen kreeg ik het adres van een hostel in de zijstraat van La Rambla, dus ging ik vol goede moed die kant op. In het hostel aangekomen bleek dat ze helaas helemaal vol zaten, maar gelukkig was het meisje achter de receptie zo aardig om even een nabijgelegen hostel te bellen om te zien of zij misschien nog plek hadden. This must have been my lucky night, volgens het meisje: ze hadden nog plek. Ik snel naar het hostel in de Carrer Uníon (ook een zijstraat van La Ramba) en daar mocht ik kiezen: wilde ik een single room of een bed in een 10-persoonskamer? Omdat een eenpersoonskamer niet gek veel duurder was dan de 10-persoonskamer (die Spanjaarden hebben het nog niet helemaal begrepen, geloof ik) leek het me wel grappig om een nacht in de eenpersoonskamer te slapen en daarna te verhuizen naar een dormbed. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg een sleutelbos en een routebeschrijving van de jongen achter de receptie, want wat bleek... de single rooms lagen in appartementjes in een ander gebouw. Ik dus op pad met m'n kaartje en sleutels, en voor ik het wist stond ik voor een mooi oud pand midden op de Ramblas. Een grote deur door en ik stond ineen donker trappenhuis,het leek wel iets uit de boeken van Carlos Ruiz Záfon.Tien trappen omhoog lag mijn kamertje in het appartement op de vijfde etage, heel compact maar met een balkonnetje met uitzicht op de Ramblas. Ik werd er helemaal gelukkig van. Die avond niet meer zoveel gedaan, en de volgende ochtend m'n spullen verhuisd naar de 10-persoonskamer. Daar heb ik gelukkig gezellige kamergenoten; een paar Spanjaarden, twee jongens uit Oostenrijk, een jongen uit Australië en een jongen uit Japan (al zegt die laatste niet zoveel want zijn Engels is dramatisch). Zonder m'n zware tassen kon ik nu de stad in, en zo ging ik op pad naar Parc Guëll, de Sagrada Familia (staat helaas in de steigers, of is dat al lang zo?) en nog wat toeristische trekpleisters. Onderweg kwam ik hier en daar wat Spanjaarden tegen die een praatje wilde maken. Zodraikverteldedat ik uit Holanda kom, begonnen ze natuurlijk meteen over het WK (You lose! We won! You play very dirty game!, enz.). Ze zijn er duidelijk trots op hier, overal hangen grote Nike posters met het Spaanse team enteksten als 'CAMPEONES DEL MUNDO!'

's Avonds ving ik toevallig (of gezien het volume niet geheel toevallig eigenlijk) een gesprek op tussen mijn Nederlandse bovenbuurvrouwen in het hostel en de Noorse jongens die in een appartement aan de overkant van de straat zitten. Vanaf het balkon werd met elkaar overlegd waar er vanavond iets leuks te doen was. Klonk als een goed plan, ik stelde me snel aan iedereen voor en voor ik het wist liepen we met een hele groep (de Nederlandse meiden, twee Canadese jongens en meiden, een paar Amerikanen, de jongens uit Noorwegen, een aantal Australiërs en een vrolijke Braziliaan uit Rio de Janeiro) de stad door op weg naar een feestje in de haven. Supergrappige en gezellige avond gehad, behoorlijk laat gemaakt wel.

Een van m'n nieuwe vrienden uit Australië smst nu of ik misschien zin heb om vanavond mee te gaan op een bike tour door de stad...sure, waarom ook niet?Het wordt tijdom even iets te eten en een korte siësta te houden dan. Tot snel weer, hopelijk dan wel met foto's!

Liefs, Rian

Herrie in het hostel

Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd voordat ik weer bij een computer in de buurt was; het hostel waar ik nu zit in Barcelona heeft geen internet, het hostel daarvoor in Arles had niet eens een computer en het laatste hostel in Parijs had wel een computer maar met een frans AZERTY-toetsenbord waardoor alles vijf keer langzamer ging dan normaal. Hoe dan ook, ik ben er weer dus ik zal eerst eens even verder gaan waar ik gebleven was!

Parijs... na mijn vorige verhaal heb ik nog een tijdje bij de Notre Dame gezeten en gezellig gekletst in het Engels/Frans (Frengels?) met een man die uit Bretagne kwam (ik ging finaal de mist in door te zeggen dat ik Normandië ook mooi vind, dat was tegen het zere been natuurlijk). Daarna de Vélibfiets gepakt naar het hostel. 's Middags was ik al even naar de kamer gelopen om m'n grote rugzak daar te stallen. Na uit beleefdheid op de deur geklopt te hebben, stapte ik de kamer binnen om daar een van mijn kamergenootjes in d'r ondergoed aan te treffen die druk bezig was om haar benen te epileren met één of ander bijzonder apparaat. Toen ik 's avonds laat m'n bed in wilde stappen was deze 'buuf' nergens meer te bekennen en had ik er wat nieuwe kamergenoten voor in de plaats gekregen. Wat ik wel een beetje vreemd vond was dat er nog wat spullen bij het bed stonden, en dat het bed nog was opgemaakt (je krijgt normaal gesproken een onopgemaakt bed en een stapeltje lakens, zo van 'voor deze prijs mag je wel zelf je bed opmaken' ). Mijn kamergenoten wisten allemaal van niets, de receptionist beneden ook niet dus vroeg ik nieuwe lakens en haalde ik de oude eraf. Ik nam nog even een douche en wilde net m'n bed instappen toen opeens het meisje met het epileerapparaat (ik noem haar voor het gemak maar even Epilady) weer voor m'n neus stond. Hysterisch, mag ik wel zeggen. Wat bleek nu, het bed dat ik had gekregen was háár bed. En dat ik daar zomaar in wilde gaan liggen, was be-lach-e-lijk! Háár spullen lagen er toch op? Kortom, zo ging het maar door. Die meid helemaal over de rooie naar de receptie, waarop de receptionist polshoogte kwam nemen. Irritatie alom natuurlijk, want de helft van de mensen op de kamer lag al te slapen of was net onderweg. Uiteindelijk bleek een ander meisje in de kamer helemaal niet meer in de kamer te horen zijn. Die mocht van de manager van het hostel (die er inmiddels ook bij gehaald was) dan wel voor deze keer op de grond slapen. Wat Epilady betreft, die bleef boos en hoewel ik er ook niets aan kon doen maakte mijn excuses ook niet uit. Dan niet. De sfeer was in ieder geval behoorlijk naar het vriespunt gedaald, dus besloot ik de volgende ochtend vroeg weg te gaan en op zoek te gaan naar een nieuw hostel. No way dat ik nog een nacht met haar op een kamer wilde liggen. Een nieuw hostel was gelukkig snel gevonden, vlak achter de Sacre Coeur. Toen ik binnen kwam om een kamer te reserveren stond er een cd'tje van Jack Johnson aan en de sfeer daar was al even relaxed.

Er bleef gelukkig tussen de verhuizingen door nog genoeg tijd over om te doen waar ik wilde doen; nadat ik naar Pere Lachaise was geweest (de beroemde begraafplaats waar onder andere Jim Morrison en Oscar Wilde begraven liggen) ben ik 's middags nog even in het Institut du Monde Arabe geweest (een bijzonder gebouw van glas met allerlei constructies in de ramen om het licht op verschillende manieren te filteren en een dakterras met een geweldig uitzicht over de stad) en naar Village St. Paul (een oud gedeelte van Parijs midden in de stad, een soort dorpje op zich met allerlei leuke design- en sieradenwinkeltjes en terrasjes). 's Avonds heb ik over de Champs Elysees gewandeld, dat hoort er nu eenmaal bij, en daarna nog even in het Palais de Tokyo geweest. Het Palais de Tokyo is een museum voor moderne kunst, waar onlangs trouwens nog een grote kunstroof is geweest op klaarlichte dag. Beetje aparte kunst allemaal, maar het coole museumwinkeltje maakte een hoop goed en het was er tenminste droog. Buiten was het inmiddels gaan regenen namelijk.

Op donderdag ben ik bijtijds richting station Paris-Bercy vertrokken om daar vandaan op de trein te stappen. Een lange tocht zou het worden, via Laroche-Migennes, Dijon-Ville, Lyon, Avignon en tenslotte naar het eindstation Arles. In het stadje waar Vincent van Gogh veel inspiratie op deed (al die graanvelden, zonnebloemen, etc.) sliep ik een nachtje in een nogal oldschool hostel waar weinig te doen was maar wat ook weinig koste. Vrijdagochtend ben ik vroeg uit bed gegaan om een rondje door Arles te wandelen voordat ikweer opde trein zou stappen, op de kaart van het centrum die in het hostel hing had ik gezien dat er namelijk een oud amfitheater in de stad was. Bijzonder, opeens zo'n mini-Colosseum tegen te komen in zo'n klein stadje. De rest van de dag grotendeels weer in de trein doorgebracht om via Perpignan en Port Bou door te reizen naar mijn voorlopige bestemming: Barcelona!

Hoe dat allemaal is gegaan, wordt nog vervolgd. M'n tijd achter de computer zit er bijna op en ik begin onderhand ook wel trek te krijgen. Ik schrijf snel weer verder,hopelijk vind ik dan een wat hipper internet café waar ik ook m'n foto's weer even kan uploaden!

Liefs, Rian

Dans le ciel de Paris

Nooit gedacht dat in je eentje op vakantie gaan zoveel tijd zou kosten. In je eentje de spullen kopen die je nodig denkt te hebben (en die vervolgens never nooit niet allemaal in je tas passen), in je eentje je huis opruimen en schoonmaken en tenslotte in je eentje uitvogelen hoe je die tas nu het best in kunt pakken. Veel slaap heb ik niet gehad vannacht.

Na een gezellig avondje in Boskoop met m'n ouders, Rienk en Sharon en Mirjam en Lisan die nog even langs kwamen begon eenmaal thuis in Gouda de inpakstress weer toe te slaan. Vanochtend ging de wekker om 05.45u en toen begon het echte ren- en vliegwerk. Het streven was om zo rond 07.15u op het station te staan, alwaar m'n ouders me dan uit zouden zwaaien. Rond die tijd kwam ik pas net onder de douche vandaan (van je laatste fatsoenlijke douche moet je genieten, toch?) en hingen pap en mam al lichtelijk gestressed aan de telefoon. Een half uur later (wat ik toch al een hele prestatie vond) kwam ik eindelijk een keer aankachelen. Iets over achten ging de intercity naar Rotterdam Centraal dus kon ik nog rustig even een cappuccino halen en met pap en mam kletsen. Keurig op tijd kwam de intercity aanrijden dus dikke knuffels en zoenen en instappen maar! Toen ik m'n ouders uitzwaaide vanuit de trein bedacht ik dat ik het toch wel erg leuk vond dat ze zo vroeg 's ochtends nog naar het station waren gekomen om me uit te zwaaien.

Gek genoeg voelde het helemaal niet vreemd om alleen in de trein te zitten, ook niet toen ik even later in de Thalys met eindbestemming Paris Nord stapte. Na een paar dutjes en tijdschriften doorbladeren was het een paar uur later wel een beetje vreemd om in m'n eentje(het erg netjes opgeknapte) Gare du Nord uit te stappen. Ik was steeds bang dat het lang zou duren voordat ik eindelijk echt in de vakantiestemming zou komen, maar met een been buiten de deur van Gare du Nord had ik hem te pakken: jongens, het is vakantie! Gelukkig kon ik ondanks dat ik de lijst-met-adressen-die-belangrijk-zijn thuis was vergeten het hostel in een keer vinden. Toen bleek dat ze nog een bed vrij hadden, was ik helemaal gelukkig. Hoewel het natuurlijk z'n voordelen heeft om zomaar op de bonnefooi (en dus zonder iets te boeken of vooruit te plannen) op pad te gaan, had ik wel even gebaald als ze geen plek voor me hadden gehad. Het was dan misschien nog maar iets over twaalven, maar een thermometer die ik onderweg tegen was gekomen gaf gezellig al 36 graden aan. Daar liep ik dan, met m'n allstars, lange broek en (gelukkig niet zo'n dikke) trui aan. Even snel omkleden en meteen de deur uit natuurlijk. Eenmaal buiten stond ik wel even stom om me heen te kijken: wat te doen als je net in Parijs aan bent gekomen? Een kopje koffie drinken dan maar, bij de Starbucks in de Rue de Rivoli (vlakbij het Louvre), voor de on-Parijse prijs van 3,50. Daarna lekker door de tuinen van het Louvre gelopen en een tijdje in een van de ligstoelen bij de vijver gezeten. Toen op zoek gegaan naar een Velib om een beetje door te waaien. Wie nog niet zo lang geleden nog in Parijs is geweest kent ze wel, fietsen die elektronisch vast staan langs de weg en die je door een kaartje aan te vragen overal in de stad van het slot kunt halen en weer weg kunt zetten. Toen ik het vorig jaar voor het eerst deed vond ik het nogal tegennatuurlijk, fietsen in Parijs (en buiten dat levensgevaarlijk). Nu vind ik het ideaal, zeker met dit weer is het super om niet alles te hoeven lopen maar op z'n Hollands door de stad heen te crossen.

Hoe dan ook, dit wordt al een iets te lang verhaal en ik was van plan om nog even op de Ile de la Cite te gaan kijken omdat vandaag Paris-Plage is geopend. Tijdens de Paris-Plage maand liggen er op een aantal plekken zand op de kades van de Seine, zodat je een beetje het strandgevoel middenin de stad kunt krijgen. Alhoewel ik morgen wel wat culturele plannen heb lijkt het me niet verkeerd om halverwege de middag met een handdoekje en een boek die kant op te gaan, het is belachelijk warm in de stad!

Ik heb een paar foto's alvast toegevoegd, de volgende keer dat ik weer een internetcafe tegen kom volgt de rest van de foto's en de verhalen. Tot dan!

Liefs, Rian

PS: M'n internet staat uit, dus voor de Ping'ers en WhatsApp'ers: ik ben alleen nog maar via sms te bereiken.

PS2: Rienk en Sharon bedankt voor de Engelse drop en Autodrop, het was heurlijk! Fred en Marian ook bedankt voor de lieve kaart!

Nog een paar nachtjes...

... en dan is het zover!

Laatste werkdag is achter de rug, dus nu kan het grote laatste-dingen-kopen-alles-wassen-en-inpakken-en-de-boel-netjes-achter-laten beginnen... Aankomende dinsdag stap ik 's ochtends op de Thalys naar de eerste bestemming: Parijs!

Liefs, Rian

Aangenomen? Aangenomen!

Na mijn sollicitatiegesprek werd ik vanochtend al gebeld met de (verrassende) uitkomst, ik ben aangenomen! In juli begin ik alvast met inwerken en na mijn interrailtrip (en het ophalen van m'n diploma) ga ik echt aan de slag als sociotherapeut. De instelling waar ik zal gaan werken heb ik aan mijn links toegevoegd voor de geïnteresseerden.

Liefs, Rian

Ticket geboekt!

Interrailticket is geboekt, reservering voor de Thalys naar Parijs is gemaakt, ticket van Boedapest naar Nederland is geboekt... nu nog op zoek naar een goede tas en dan ben ik er klaar voor!

Vandaag eerst nog even verder met 'de puntjes op de i' voor mijn afstudeeropdracht en solliciteren voor een baan, spannend!

Liefs, Rian